بازیگر باید مدل و الگوی ایفای نقش ها را از میان مردم انتخاب کند

برخی از بازیگران توامان توانایی ایفای نقش های درام و کمدی را دارند که البته تعدادشان کم است. ژاله صامتی از معدود بازیگران نقش پذیر سینما، تئاتر و تلویزیون است که توانایی ایفای هر نوع نقشی را دارد. وی فارغ‌ التحصیل رشته تئاتر از دانشکده هنر می باشد. فعالیت هنری خود را با حضور کوتاه در فیلم دت یعنی دختر به کارگردانی ابوالفضل جلیلی آغاز کرد و پس از آن در سال ۱۳۷۳ به عنوان بازیگر نقش اول فیلم دشت ارغوانی به کارگردانی نادر مقدس انتخاب شد. او فعالیت حرفه ای را با بازی در فیلم‌های سینمایی سایه به سایه، از جنوب تا شمال، خفاش، آخرین نبرد، دراکوالا، عصر یخبندان ،فرار مرگبار و مربای شیرین ادامه داد. وی همچنین در مجموعه‌های تلویزیونی متعددی از جمله یحیی و گلابتون ، سفر به سرزمین ملائک، هتل، فکر پلید، مجتمع فرخ و فرج، آژانس دوستی و این زمینی‌ها حضور داشته است. ژاله صامتی با حضور در فیلم ضدگلوله در نقش یک زن سنتی عادی و تا کمی غرغرو توانست بازی متفاوتی ارائه کند و سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل را به دست بیاورد. صامتی در اجرای موفق نمایش جن گیر هم توانست بازی تحسین برانگیزی در کنار سیامک صفری ارائه کرد و نشان داد که توانای ایفای نقش های درام و کمدی را توامان دارد. نمایش محبوبه ها روایتگر زندگی 7 زن است که در یک مهمانی دورهمی حقایق زیادی از زندگیشان بر ملا می شود. بهناز نازی، مارال فرجاد، نوشین تبریزی، ژاله صامتی، کتانه افشاری نژاد، پریسا محمدی و معصومه رحمانی بازیگران نمایش هستند و سایرعوامل اجرایی این اثر عبارتند از: امیر توسلی(آهنگساز)، جهانگیر میرزاجانی(طراح صحنه)، مهرنوش سلیمی(طراح گریم)، مهرداد مهدی‌زاده (امور مالی)، فتاح مینوبخش(دستیار کارگردان و برنامه‌ریز)، نیاز سنجری (دستیار دوم کارگردان)، رضا نصیری‌نیا(مدیر تولید)، میثم مرادی(مدیر صحنه)، آزاده سعیدی(منشی صحنه)، محمدرضا غفاری(طراح پوستر و بروشور) ، محسن کرمانی(عکاس)، سارا حدادی(مشاور رسانه ای) و ایلیا شمس (مدیر روابط عمومی) نمایش محبوبه ها هستند که آذر و دی ماه در تماشاخانه مهرگان ساعت هفت و نیم روی صحنه اجرا می شود. با ژاله صامتی درباره اجرا و بازیش در نمایش محبوبه ها گفت وگویی انجام داده ایم.

 

علی رغم پر کاری در سینما و تلویزیون همچنان به تئاتر هم می پردازید؟

بله، تلاش می کنم ارتباطم با تئاتر پیوسته باشد و دو سال پیش هم نمایش یادم تورا فراموش را روی صحنه بردم و قبلترش هم نمایش برف سرخ را کارگردانی کردم. در این حدفاصل برای علی احمدی و  محمد رحمانیان در نمایش هایشان بازی کردم. بنابراین ارتباطم با تئاتر محکم و مستمر است.

 

آیا الان کارگردانی به اندازه بازیگری برایتان دارای جذابیت است؟

دغدغه اول و آخرم بازیگری است؛ به کارگردانی هم علاقه دارم زیرا کار بازیگری را کامل می کند.

 

در اغلب نقش هایی که بازی می کنید رئالیستی و واقعی بودن نقش نکته مثبتی است که باعث جلب توجه مخاطب نسبت به بازیتان می شود؟

بله، من هم مثل سایر مردم زندگی عادی دارم و من مثل یک شهروند عادی سوار مترو، اتوبوس و تاکسی می شوم و از فروشگاه، سبزی فروشی و نانوایی خرید می کنم و در این خریدها با مردم هم کلام می شوم و اهل ایزوله و جدا زندگی کردن نیستم. یک بازیگر برای اینکه نقش هایش مابه ازا داشته باشند؛ باید مدل و الگوی ایفای نقش ها را از میان مردم انتخاب کند. خیلی از بازیگران خوب به دلیل این که از مردم فاصله گرفته اند بتدریج از یاد مردم هم دور می شوند. موقعی که من در لحن، گویش و خلق و خوی آدمها دقت می کنم؛ می توانم از این جزئیات در رنگ آمیزی نقش هایم به درستی بهره برداری کنم. اغلب نقش ها در کلیت شبیه به هم هستند؛ اما جزئیات است که از یکدیگر متمایزشان می کند. نقشی مهربانی بیشتری احتیاج دارد، مهربانتر ایفایش می‌کنیم، نقشی خشونت بیشتری دارد و این خشونت را به نقش تزریق می‌کنیم. می توانم این مسئله را با قاطعیت بگویم که در این سالها نقش مشابه هم بازی نکرده ام. شاید تنها نکته مشترک در بازی هایم زن بودن این شخصیت‌ها است و همه شان هم هویت و اصالت زن ایرانی را در درون خودشان دارند. در کلیت، بازیگری هستم که حسم به تکنیک کاریم چربش دارد. تکنیک را در جاهایی به کار می‌برم که نقش نیازش دارد وگرنه معتقدم بازیگری می تواند با تماشاگر ارتباط برقرار کند که از حس و حالش استفاده درستی انجام بدهد و معتقدم بازیگری موفق است که حس و تکنیک را با هم در آمیزد و بازیگری کار خلاقه‌ای است که باید صحیح انجامش داد.

 

با دیدن نمایش محبوبه ها می توان به این جمع بندی رسید که نمایش به نمایش در کارگردانی به پختگی و بهتر شدن کیفیت کاریتان نزدیک می شوید؟

خوشحالم که توانستم در کار کارگردانی پیشرفت داشته باشم. من هم دوست دارم در تمام کارهایم پیشرفت داشته باشم؛ به هر حال با کارگردانی چند نمایش تجربیاتم بیشتر شده است.

 

به نظر می رسد نمایش محبوبه ها ماحصل دو تفکر زنانه شما و نوشین تبریزی به عنوان نویسنده و کارگردان است که به خوبی دغدغه‌های زنان این دور و زمانه را نشان داده اید؟

ممکن است من و نوشین تبریزی مستقیم با زنان از این جنس برخود نداشته باشیم؛ اما به هر حال جنس و دغدغه هایشان را می شناسیم. این زن‌ها مال همین جامعه هستند و تمام سعیم در کارگردانی بر روانی اجرا بود و تمام تاکیدم در حین کارگردانی این بود که بازیگران در قالب نقش هایشان در زندگی یکدیگر سر بخورند و در ضمن اشتراکاتشان رعایت بشود و اختلاف نظرهایشان مطرح شود. همین مسائل اگر درست کنار هم چیده شوند نشان می دهد که در کارمان موفق بوده ایم و مخاطب با نمایش همراه خواهد شد.

 

مخاطب هم به خوبی با فضای نمایش ارتباط برقرار می کند؟

بله و خیلی از آن‌ها بعد از خاتمه نمایش به من گفتند که اصلا متوجه گذشت زمان نشده اند.

 

آیا این میزان استقبال از نمایش را از قبل پیش بینی می کردید؟

از شب دوم اجرا متوجه شدم نمایش توانسته جایش را در بین مخاطبان پیدا کند و طبق انتظارم هرشب با سالنی پر از مخاطب اجرا می‌رویم.

 

این ریتم مناسب آیا در تمرینات به وجود آمد و یا در متن نوشته نوشین تبریزی رعایت شده بود؟

معمولا ریتم و هارمونی در تمرینان و کار با بازیگر به وجود می آید.

 

لیلا شخصیتی که در نمایش بازی می کنید با حضور گاه و بیگاهش با توجه به نوع بازیتان و ویژگی های شخصیتیش با ورودش به صحنه ضمن تلطیف کردن فضای تلخ برخی از صحنه ها در ایجاد ریتم هم نقش موثری دارد؟

به شخصیت لیلا و حضور و کارکردهای موثرش فکر کرده بودیم و حضور متناوبش به ایجاد ریتم موثر هم کمک کرده است.

 

آیا شش زن نمایش محبوبه ها قربانی محسوب می شوند و یا خودشان در سرنوشتی که دارند مقصر بوده اند؟

این شش زن در باره سایر دوستانشان هم صحبت می کنند که به مهمانی نیامده اند و به زندگیشان مشغول هستند؛ اینها هستند که بابت شرایطشان درگیر موضوع شده اند. نکته مهم این است که از تراپ درمانی رابطه میان این آدم ها غفلت کرده ایم و تن به پچ پچه ها داده ایم و آویزان شرایط و موقعیت هایی می شویم که مال ما نیست. دلیل اصلی چنین رویکردهایی ناآگاهی است و گرنه نه این زنها، زنهای بدی هستند و مرد نمایش هم آدم بد و منفی‌ای نیست.

 

فضای مجازی چقدر در این قضیه تاثیر دارد؟

ممکن است تاثیر داشته باشد و این دوستان شعله را در فضای مجازی پیدا می کنند؛ اما من نخواستم وجوهات تخریب کننده تکنولوژی را مطرح کنم. تمام سعی ام این بود که نشان بدهم در این بحران‌ها نرویم به سمت راه حل های ناکارا، مزخرف و به درد نخور. بهتر است درست بگردیم تا غلط های یک رابطه را پیدا کنیم.

 

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی